Zagadka czarnego wilka z Warmii – nietypowy osobnik watachy w 2022 roku
Umaszczenie wilków. Czy czarne wilki istnieją?
Wiosną 2022 roku w niewielkim stadzie wilków na Warmii pojawił się nietypowy osobnik, który różnił się od swoich pobratymców. Czarne ubarwienie sierści i odmienna budowa ciała wzbudziły zainteresowanie zarówno mieszkańców, jak i naukowców. Było to wydarzenie bezprecedensowe dla Polski, które rzuciło nowe światło na różnorodność genetyczną i populacyjną tutejszych wilków.
Wilki występujące w Polsce zwykle charakteryzują się płowo-beżowym umaszczeniem z brązowo-czarnym grzbietem i mocno rudym tyłem uszu oraz głowy. Niektóre osobniki mogą mieć jaśniejszą lub ciemniejszą sierść, ale zawsze tylne części głowy i uszu wykazują rudą barwę. W przypadku polskiej populacji wilków, pojawienie się czarnego osobnika wywołało wiele pytania. Czy możliwe jest naturalne występowanie czarnego wilka? Czy to oznaka mieszania się gatunków?
Naukowcy są zgodni co do tego, że czarne umaszczenie wilków jest efektem krzyżowania się z psami w ciągu ostatnich kilku wieków. W Ameryce, proces ten miał miejsce około 10-15 tysięcy lat temu, kiedy pierwsi ludzie osiedlali ten kontynent, przynosząc ze sobą swoje psy. Od tego czasu czarne umaszczenia stały się coraz bardziej powszechne w wilczej populacji.
Pierwszy czarny wilk w Polsce: przypadek z Warmii
Czarny wilk zauważony na Warmii stał się tematem wielu dyskusji i badania naukowego. Ten nietypowy wilk miał na punkcie wszystkich biało-ciemno-brązowych osobników w stadzie. Prawdopodobnym wyjaśnieniem jest to, że samica wilka sparowała się z psem, dając potomstwo z czarną sierścią i nieco inną budową ciała. Urodzony wśród wilków młody osobnik miał od nich nauczać się zachowań typowych dla tego gatunku.
Niestety, badanie materiału filmowego przekazanego ekspertom z Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w Olsztynie wykazało, że zwierzę jest w złej kondycji. Widać na nim jak czarny wilk kuleje, co może oznaczać, że jest ranny lub chory. Dlatego możliwe jest, że już nie żyje lub że jego kondycja szybko się pogarsza.
Charakterystyka wilków
Wilki to niezwykłe istoty i znakomite drapieżniki. Do cech charakterystycznych wilka należą:
- smukła sylwetka z wąską klatką piersiową i chudym zadem,
- długie kończyny, które umożliwiają wytrwały chód i szybki, długodystansowy bieg,
- duża głowa, z szerokim czołem i długim pyskiem,
- skośnie ustawione miodowo-żółte oczy,
- sterczące, stosunkowo krótkie uszy,
- swobodnie zwieszony puszysty ogon zakończony ciemnymi włosami, sięgający do stawu skokowego tylnych łap.
Dorosłe samce są większe od samic o około 10-20%. Masa ciała dorosłych samców to średnio 40-45 kg, a samic – około 35 kg.
Jedyną bronią wilka są ostre i silne zęby. Jeżeli zostaną uszkodzone, wilk ma niewielkie szanse na przeżycie. Wilki mają doskonały węch i słuch, lecz ich wzrok jest słabszy, zwłaszcza w ciągu dnia. Rozpoznają jedynie kolory szary, żółty i niebieski. Natomiast nocą widzą o wiele lepiej.
Tak jak większość drapieżników, wilki polują na duże, zdrowe zwierzęta, takie jak jelenie, sarny czy dziki. W ich diecie znajduje się również mniejsza zwierzyna, tak jak borsuki czy zające.
Gdzie występują wilki?
Wilki są gatunkiem o szerokim zasięgu występowania. Można je odnaleźć nie tylko w Polsce, ale także na rozległych terytoriach Rosji, Kanady i Alaski. Wilki zamieszkują także tereny Azji, Północnej Ameryki oraz północne rejony Europy.
W Europie najbardziej liczne populacje wilków znajdują się w Rumunii i Hiszpanii. Gatunek ten żyje również na Półwyspie Skandynawskim, w Ukrainie, Słowacji i we Włoszech.
W Polsce najwięcej wilków żyje w województwach: podkarpackim, małopolskim, podlaskim, warmińsko-mazurskim. Ich ostoją są Karpaty i Pogórze Karpackie, puszcze północno-wschodniej Polski oraz Roztocze.